Rób to, czego się boisz

Dzień dobry, cześć! 

Dzisiaj króciutko, bo muszę wracać do pisania rozdziału magisterki, a czas nagli...

Chciałam napisać tylko kilka słów, podzielić się z Wami moją radością. 

Wczoraj zrobiłam po raz pierwszy coś, czego zawsze się bałam. Śmieję się, że dołączyłam do grona małych (wielkich) bohaterów, ale to jak najbardziej słuszne i adekwatne stwierdzenie. Każdy, kto decyduje się zrobić coś dobrego dla innych, jest wielki. Dla mnie to sukces, chociażby z uwagi na to, że w dzieciństwie mdlałam na samo słowo "krew", a co dopiero na jej widok. Pochwaliłam się, gdzie i komu tylko mogłam, ale to dlatego, że byłam i nadal jestem mega szczęśliwa i dumna. Siedząc na tym fotelu prawie zemdlałam, ale to nieważne, bo nawet przez chwilę nie żałowałam, że tam jestem. Powtarzałam sobie: Ela dasz rade, nie poddawaj się. Musiałam to przetrwać i oddać tej krwi tyle, ile powinnam. Na szczęście się udało. Czułam, że robię coś pożytecznego, coś ważnego. Jestem dumna z osób odpowiedzialnych za organizację tej akcji na uczelni, z przemiłej ekipy z centrum krwiodawstwa, z siebie i każdego, kto stał przede mną i za mną w kolejce. To naprawdę wspaniała sprawa i równie wspaniali ludzie.

Gdy napisałam do mamy, że wprawdzie nie napisałam jeszcze całej pracy, ale oddałam właśnie krew, więc może być chociaż troszkę ze mnie dumna, nie podzieliła mojego entuzjazmu, z uwagi na moje złe wyniki sprzed miesiąca. W dodatku, gdy dowiedziała się, że zasłabłam, zapytała "I po co Ci to było?" 

Bez zastanowienia odpowiedziałam, myśląc sobie - Mamo, no jak to, jeszcze pytasz?! - że pomaganie jest fajne i wierzę, że dobro wraca, że gdy to ja będę potrzebować pomocy, nikt nie zastanowi się dwa razy, żeby mi pomóc. 

[Mama zgodziła się ze mną i kazała na siebie uważać.]

Jednego jestem pewna - za trzy miesiące to powtórzę i za kolejne trzy również. 

Na listę moich celów dołączyły systematyczne wizyty w centrum krwiodawstwa.

Wiecie czemu? Bo nie pamiętam już, kiedy byłam z siebie tak dumna, jak wczoraj. 

Dużo uśmiechu i powodów do dumy, dla Waszych bliskich i Was samych.

Dziękuję każdemu, kto może i kto oddaje krew. Każdemu, kto w jakikolwiek sposób pomaga, a nie tylko mówi o potrzebie pomagania innym. Jesteście wielcy, tak jak Wasze czyny i przede wszystkim serca. 

P.S. 

Jak to mawiał Jean Paul Sartre:

Kto wierzy w dobroć człowieka, ten stwarza dobroć w człowieku.

Pamiętacie, jak mówiłam, że aby zmieniać świat, musimy zacząć od siebie? 

Do dzieła, kochani.