pani hipokrytka odrobiła lekcje

Dobry wieczór bądź dzień dobry! 

W zależności od pory dnia, witam bardzo serdecznie.

Na początku chciałam napisać kilka słów odnośnie własnej - niestety, muszę użyć tego pejoratywnego określenia - hipokryzji. Dopiero, gdy zorientowałam się, że zachowuję się jak taka mała, wprawdzie nikomu innemu nieszkodząca, hipokrytka, która do każdego ochoczo biegnie z pomocą, a która nie potrafi ogarnąć własnego podwórka, wzięłam samą siebie na poważną rozmowę.

Następnego dnia, czytając moje ostatnie wypociny, pomyślałam, kurcze, Ela, tak fajnie potrafisz innym pomóc i doradzić [odnośnie tego napiszę za chwilę parę słów], więc z jakiej racji sama nie korzystasz z własnych, niegłupich rad? Co takiego nie pozwala Ci dopuścić do siebie zrozumienia, które wydawać by się mogło, że przychodziło do Ciebie już tyle razy? Nieskutecznie i nietrwale. Gdzie tkwi Twoja blokada, a wręcz granica cierpienia, od którego nie możesz się uwolnić? I wiele, wiele pokrewnych pytań zadała mi ta mądrzejsza część mnie i tym razem nie miałam już możliwości, by uciec od odpowiedzi. 

I wiecie co? Chwila szczerej rozmowy z samą sobą oczyściła mnie tak bardzo, że aż jestem w szoku, że pomogło. Że poszło tak gładko. Wiem, że wpłynęło na to także wydarzenie z tego felernego piątku, które zmotywowało mnie do zmian, do rozmów, do działania. Możecie wątpić, sama powątpiewałam we własne postanowienia wiele razy, jednak wiem, że tym razem naprawdę zrozumiałam coś, czego zrozumieć bałam się od dawna. Dowodem na to niech będzie spacer w zeszłą sobotę i zachwyt zachodzącym słońcem, nawet nie wiecie, jak ucieszył mnie fakt, że wyszłam z domu akurat o tej porze. Chociaż, jeśli ktoś śledzi moje konta na portalach społecznościowych, ten wie, że ilekroć mogę, wstawiam zdjęcia nieba, żeby podzielić się jego pięknem z innymi. Dlatego fakt, może to niewystarczający argument. Ale moja radość z zapachu bzu i skoszonej trawy... Głęboki wdech, wydech i ulga połączona z uśmiechem, że mnie to cieszy. Że nareszcie cieszą mnie małe rzeczy. Bo wiecie, co to oznacza? Wiosna przyszła także i do mnie! Tak bardzo brakowało mi radości z pozornie błahych spraw i rzeczy. Jestem dumna, bo się udało. Nauczona doświadczeniem podejrzewałam, że będzie to długa i daleka droga do sukcesu. A tu proszę! Przyszło dokładnie wtedy, gdy się nie spodziewałam.

Poza tym, tak sobie debatowałam - a powiem Wam, że czasami naprawdę fajnie porozmawiać z samym sobą - czy to ze mną jest coś nie tak, czy z innymi? Czy mój problem jest moim problemem, czy generowany jest przez kogoś innego? I tak doszłam do wniosku, że nie ja potrzebuję pomocy. Że moje obawy, strach i smutek to jedno, ale postępowanie innego człowieka, to drugie i nie mogę za wszystko winić siebie. Jedyne, o co mogę mieć do siebie pretensje, to fakt, że swoim zachowaniem połączonym z bezradnością, mogłam potwierdzić tylko słuszność czyjegokolwiek stwierdzenia, że jestem zdrowo kopnięta i zasłużyłam na to, co mnie spotkało. A przecież to brednia, nie zasłużyłam. Nikt nie zasługuje na ciosy od ludzi, których kocha i którym ufa. Tym bardziej, że zdarzało mi się postępować nieracjonalnie dopiero po tym, co się stało. Chociaż, czy zablokowanie kogoś (czyt. wyrzucenie z grona obserwowanych osób), by nie widzieć serduszek i podobnych komentarzy pod zdjęciami, które to ja kiedyś zostawiałam, jest czymś niedorzecznym? Czy zerwanie z kimś kontaktu, by nie zostać jeszcze większym wrakiem człowieka, jest działaniem nieracjonalnym? Nasuwa się tylko jedna odpowiedź.
Może i ja powinnam zaakceptować, że nie wszyscy potrafią się z tym pogodzić i nie próbują mnie zrozumieć. 

W momencie, gdy nie chcemy i nie próbujemy zrozumieć, co motywowało człowieka do podjęcia takich, a nie innych kroków, tylko z góry osądzamy lub wierzymy w to, co mówi o nim ktoś inny, pokazujemy, że jesteśmy niedojrzałymi ludźmi z ograniczonymi horyzontami myślowymi. 

Zawsze, ale to zawsze należy, jeśli nie zrozumieć, to chociaż spróbować zrozumieć obie strony. 

Jesteśmy pokoleniem, które nie potrafi ze sobą rozmawiać, nie próbujemy wzajemnie się zrozumieć, a przede wszystkim słuchać. Wolimy oceniać, bo tak łatwiej, szybciej, wygodniej.

Mówienie fałszywego słowa przeciwko drugiemu człowiekowi jest największym świństwem. Nigdy w życiu nie powiedziałam o kimś nieprawdy. Dlatego nie rozumiem i nie zgadzam się, by takie postępowanie u innych nie było weryfikowane i pozostawało bez żadnych konsekwencji.

I dlatego też, cieszę się, że osoby, które uwierzyły w plotki i różne rzeczy mówione na mój temat, odwróciły się ode mnie. Cieszę się, że przestały się do mnie odzywać, uśmiechać się, czy z tych bardziej prozaicznych rzeczy.. no nie wiem, wyrzuciły mnie ze znajomych, przestały lajkować mi zdjęcia czy zauważać mnie na ulicy, bo nagle coś ciekawego pojawiło się w telefonie. Cieszę się, bo skoro do tego doszło, nie są warci, by znać prawdziwą mnie, bo chwile słabości ma każdy. A czasami taka "słabość" to jedyne wyjście, jakie się ma. 

I mimo, że miewam dni, kiedy o tym myślę, kiedy próbuję zrozumieć motywy postępowania tych osób, kiedy bywa mi przykro, że tak niesprawiedliwie mnie potraktowały i kiedy chcę całemu światu wykrzyczeć: "hej, to wszystko nieprawda, jestem super, nie oceniaj mnie przez pryzmat cudzych słów". Mimo, że miewam gorsze dni, wiem, że przejmowanie się tym nie ma sensu. Pamiętam, jak przy ostatnim poście mówiłam, że to idealny czas, by usunąć się z social mediowego życia, ale nie zrobiłam tego i nie zrobię, bo to nie mój problem, że ludziom nie podobam się ja i to, co robię, że mimo wszystko mam się dobrze, bez ich udziału. Że jestem szczera, że mam swoje zdanie. Choć bywam beznadziejna, to wiem, że każdy znajdzie powód, by mnie, jeśli nie kochać (hihi), to przynajmniej lubić i nie głosić niestworzonych rzeczy na mój temat. 

Mając teraz okazję, mogłabym rzucić w stronę wyżej wspomnianych (łgarzy, plotkarzy i złośliwców) wieloma obraźliwymi epitetami, ale nie czuję takiej potrzeby i zamiast tego chcę, żeby wiedzieli, że mimo -zazwyczaj- obustronnego braku sympatii, ja w przeciwieństwie do nich, życzę im wszystkiego dobrego oraz tego, by skupili się trochę bardziej na swoim, a nie cudzym życiu.

I tutaj jest dobry moment, by wspomnieć kilka słów o moich dobrych radach. Jeśli tylko potrafię, mam jakiekolwiek pojęcie, zawsze staram się doradzić. Bo patrzę na sprawę jako osoba stojąca z boku, podchodząca bez emocji, które towarzyszą mojemu rozmówcy. Ale każda moja rada jest tylko wskazówką, którą ktoś może uznać za cenną i z niej skorzystać, albo uznać za totalnie bezsensowną i nawet nie brać jej pod uwagę. Ostateczna decyzja należy do osoby, która stoi przed danym dylematem. Dlatego uważam, że krzywdzące jest oskarżanie mnie o wpływanie na czyjekolwiek postępowanie. Każdy jest kowalem swojego losu i jeśli coś kowalowi nie służy, to jako człowiek znający swoją wartość, po prostu przestaje to robić czy się przejmować. Tyle w tym temacie i wielka szkoda, że muszę o tym mówić, jednak dobrze, że mi się przypomniało, bo od dawna chciałam o tym wspomnieć.

Na boczny tor zeszło to moje małe "katharsis", jednak niech podsumowaniem wpisu będzie fakt, że to, co za mną, zostaje za mną i ja także przestałam przejmować się innymi ludźmi, ich opiniami i postępowaniem. Parę nocy temu, gdy bezsenność dała mi się we znaki, mimo początkowej złości do samej siebie, że znowu niepotrzebnie myślę o niepotrzebnych sprawach, przypomniały mi się słowa mojego młodszego brata, u którego około dwóch czy trzech miesięcy temu szukałam jakichkolwiek wskazówek, bo wiadomo, że jako chłopak, lepiej potrafiłby odczytać niezrozumiałe dla mnie postępowanie innego faceta. Gdy w końcu ze ściśniętym gardłem powiedziałam mu, co i jak, nie mówiąc przy tym, o kogo mi chodzi, on tylko łypnął na mnie, później na podłogę, pokręcił głową i powiedział: "Nie wiem, o co mu chodzi, ale chciałbym, żeby jakakolwiek dziewczyna, kiedykolwiek była za mną tak bardzo, jak Ty byłaś i jesteś za nim". Nie odpowiedziałam mu nic, odwróciłam się, żeby nie widział i popłakałam się jak bóbr. 

I tak nie mogąc zasnąć, pomyślałam, kurcze, przecież on mojemu bratu do pięt nie dorasta. Jak większość starszych od niego chłopaków. I z jakiej racji mój brat nie ma przy sobie takiej osoby, a inni bezkarnie po takich depczą? I obiecałam sobie, że mocno postaram się, by to był ostatni przejaw moich niewytłumaczalnych nadziei na zmianę. Na powrót człowieka, którego do granic możliwości i wytrzymałości kochałam, a którego zmie...zniszczył czas, wpływ nieodpowiednich ludzi i przekonanie, że na wszystko w życiu wystarczy mu czasu. 

Uważajcie, byście nigdy nie stali się ludźmi, przed którymi przestrzegali Was kiedyś rodzice. Doceniajcie tych, którzy się o Was troszczą, bo być może przyjdzie dzień, w którym ich cierpliwość się skończy, albo najzwyczajniej w świecie ich zabraknie. Nikt nie jest wieczny. Jest za późno, na wszystko jest coraz bardziej za późno. Na dostrzeżenie swoich słabości i wad też może nie starczyć czasu, dlatego życzę Wam, byście w porę zrozumieli i ruszyli do działania. Narzekamy, że ludzie są źli, że świat schodzi na psy, ale zamiast narzekać, powinniśmy coś robić, coś zmienić. A zacząć musimy od siebie. Spróbujcie, a zobaczycie, o ile szczęśliwsi będziecie.

Ludzi, którzy nie wnoszą nic dobrego do Waszego życia, albo oceniają na podstawie stwierdzeń innych ludzi, miejcie w nosie i nie zmieniajcie swojego postępowania pod ich wpływem. Choć przede wszystkim powinnam powiedzieć, żebyście nie próbowali zniżać się do ich poziomu. Naprawdę nie warto! ;) 

Serdeczności, uśmiechu i pociechy z pierdół.  Aż nie rozumiem, że mogłam zapomnieć, że to sprawia taką frajdę!